طبق قانون ایران مرد اختیار مطلق داشته که زن خود را هر وقت که بخواهد طلاق دهد اما این اختیار مطلق با مصلحت اجتماعی و حتی با تعالیم اسلامی منافات دارد بنابراین شارع مقدس برای جلوگیری از بی بند و باری و کاستن قدرت و اختیار کامل مرد سعی در ایجاد چارچوب و محدودیتی برای این اختیار مرد داشته که با بیان لزوم اخذ گواهی عدم امکان سازش این اختیار مرد را در چارچوب و قالب خاص مقرر داشته است که تنها در صورت وجود آن شرایط خاص مرد حق طلاق را داشته باشد همچنین چون در قانون و اسلام اصل بر بقاء نکاح می باشد سعی شده تا با این گواهی عدم امکان سازش از نابود شدن خانواده و از بین رفتن و منحل شدن نکاح بدون دلیل موجه جلوگیری شود
1 پاسخ